Szczawiowa w bułce

Prędzej do frezarki głowę bym włożył niż szczawiową zjadł, myślałem kiedy Dziadek tego chwasta zbierał na polu i kazał mi go na miejscu posmakować.
Przysiąc bym mógł, że wszystkie okoliczne krowy odwróciły w tamtym momencie swe łby, kiedy wykrzywiłem swoją twarz jakby dostała się w szczęki imadła. Zawyłem prawie i myśl mi przeszła takowa, że mój Dziadek zwariował, aby po polu łazić i zbierać wiktuały na nasz przyszły obiad.
Wyobraziłem sobie po prostu, że parsknę tą zupą przy obiedzie na domowników zamieniając nasz dębowy stół w zwykły chlew i będę miał spokój do końca świata.
Jedna kontrolowana akcja zapewni mi szczawiową nietykalność.A kiedy parująca zupa stanęła na stole wydawało mi się przez chwilę, że umieszczone w niej połówki ugotowanych jak, jak oczy jakiegoś gada, gapią się na mnie zdolne parsknąć śmiechem, kiedy włożę łyżkę tego kwasu do ust.
Ręka mi się poczęła trząść jak u zawodowego alkoholika i stało się najgorsze.
Nie padłem trupem przy stole, torsje, które miały mnie zbawić od złego szczawiowego nie przyszły a ręka powędrowała kolejny raz w kierunku talerza. Zdrajczyni jedna, nabrała łyżkę kolejnego aromatycznego bulionu z majerankiem, w którym pojawiły się pokrojone w kosteczkę ziemniaki i rozpływające się w ustach warzywa. Warzywna zupa lub rosół mi na myśl przyszedł a nie kwaśnica zieloniasta, jaką w wyobraźni sobie wcześnie sprokurowałem.
A kiedy zdradziecka ręka zjadła jajeczne oczy a język bez żadnego słowa wylizał talerz wstyd mnie naszedł okrutny na podejrzenie, że Dziadek mógłby podać na obiad coś, co nie będzie absolutnie doskonałe. Że zgłupiał i w oszczędności jakieś kuriozalne wpadł, aby po polu biegać w poszukiwaniu jedzenia.
Co roku tęsknię do szczawiowej wyczekując czasu, kiedy będę mógł uzbierać kilka garści tego chwastu i próbować z niego uczynić coś, co by przypominało tamten smak.
Świetna to była lekcja kulinarnej pokory, która na szczęście pozostała mi do dziś.
Danie to podaje w bułce wysmarowanej ciastem naleśnikowym zapieczonym w piekarniku, dzięki czemu bułka nie przemaka od płynu.
Do bułki wkładam przekrojone na pół ugotowane na twardo jajko.
Przykrywam pokrywką z bułki z zapieczonym na wierzchu serem.

• 1 marchewka
• pęczek szczypiorku
• ¼ selera
• 1 korzeń pietruszki
• łyżeczka trawy cytrynowej ze słoiczka
• 2 garści liści szczawiu
• szklanka bulionu cielęcego
• sól
• 10 ziaren pieprzu
• pieprz kolorowy
• łyżeczka majeranku
• pół łyżeczki cząbru
• 2 liście laurowe
• 3 łyżki śmietany 18%
• 2 dymki z łupinami (lub mała cebula)
• ser do posypania 

Do garnka wlewam dwie łyżki oleju i łyżkę masła.
Podsmażam na tym pokrojony pęczek szczypiorku na małym ogniu około 5 minut.
Dodaje startą na tarce 1 marchew, ¼ selera i 1 korzeń pietruszki.
Podsmażam 2-3 minuty i dolewam 1.5 litra wody i szklankę bulionu cielęcego.
Wrzucam 2 liście laurowe i 10 ziaren pieprzu czarnego i 2 cebulki dymki w łupinach (lub jedną małą cebulę z łupiną).
Gotuje 20 minut.
Jednego ziemniaka kroję w kostkę i dodaje do wywaru.
Gotuje 10 minut.
Wsypuje łyżeczkę majeranku.
Kroję drugiego ziemniaka w kostkę, dodaje do wywaru i gotuje 20 minut.
Kiedy dodam drugiego ziemniaka na patelni na łyżce masła smażę 5 minut drobno pokrojony szczaw z łyżeczką trawy cytrynowej ze słoiczka.
Szczaw dodaje na 10 minut przed końcem gotowania i solę zupę do smaku.
Kiedy zupa przestanie się gotować dodaje zahartowaną śmietanę (śmietanę wlewam do kilku łyżek zupy a następnie przelewam do garnka, w którym się ona gotowała)
Na samym końcu posypuję zmielonym świeżo kolorowym pieprzem.
Smacznego życzę