Gnocci fritti - Bóg ukryty w miejscu zapomnianym przez Boga

Jadąc z moją najlepszą z żon przez Włochy, zatrzymaliśmy się spragnieni i głodni w jakiejś zapomnianej przez Boga wiosce.
Znaki drogowe, które stoją przy drogach i wdzięcząc się swoimi poziomami zachęcającymi do jazdy przed siebie, oznaczały niestety skręt w lewo lub w prawo.
Znak opuszczony pod kątem 45 stopni w dół, oznaczał jazdę po linii prostej.
Nie dla każdego, kto pierwszy raz odwiedza makaronową królową świata, poza Chinami, ma tego świadomość.
Skręcasz niechcący w prawo, zamiast jechać do celu, o ile taki posiadasz i znajdujesz się w małej wiosce zapomnianej przez Boga, ale na pewno przez niego wymyślonej.
Zatrzymujemy się przed sklepikiem przypominającym polski „warzywniak”.
- Bondziorno senior – rzucam udając światowca.
- Buongiorno – odpowiada sprzedawca pokazując swoje nienaganne uzębienie.

Spoglądam na nieznane mi sałaty z kropelkami wody, jakby takie się rodziły, na karczochy, które traktuje w tamtym czasie jak kwiaty, jakąś odmianę ostu, nie wiedząc o ich wspaniałych sercach bijących zapachem, tętniących doskonałym smakiem. Gdybym wtedy wiedział, że są dobre na wątrobę i w maślano-cytrynowym sosie potrafią człowieka pognać do samego kulinarnego nieba, zapewne kupiłbym cały tamten kramik, ale oko moje wypadło i poturlało się w kierunku beczek, tak niespodziewanych w tak zwanym „warzywniaku”.

- Que est eso? – zapytałem po hiszpańsku, nieświadom pomyłki.
- Vino – odpowiedział sprzedawca i rzucił się z butelką do nalewania.

Zanim zdążyłem zaoponować, bojąc się przede wszystkim ceny, nie smaku, butelka wina, która zamiast korka miała ciasno zrolowaną wetkniętą gazetę, wylądowała w moich dłoniach.

- Merci – rzuciłem, skołowany zapachami i tym małym przybytkiem, w którym krzątał się uśmiechnięty i pogwizdujący Włoch.
- Per favore senior – powiedział sprzedawca i uśmiechnął się jak orka.

Odgazetowałem butelkę i pociągnąłem łyk.

Niebo nieco ściemniało zmieniając się z jasnego błękitu w kobalt, zieleń wysuszonych od słońca drzew zrobiła się szczypiorkowa a ja na tylnim siedzeniu – do dziś się zastanawiam, dlaczego siedziałem na tylnym siedzeniu – odwróciłem się, aby zapamiętać tamten sklep na opuszczonej przez Boga wiosce i jestem przekonany, że jak się oddalaliśmy widziałem go przez ułamek sekundy, ja ukradkiem wchodzi do sklepu po kilka flaszek tej ambrozji.
Nigdy nie udało mi się wypić - jednym duszkiem, za co od najlepszej z żon dostałem sporego kuksańca w pobliżu hamulca leżacym śrubokrętem - tak aromatycznego i świeżego wina.

Było lekko mętne i owocowe, aromatyczne i orzeźwiające. Mocne i delikatne zarazem przynoszące po chwili ulgę. Jakby się kołysało na chmurce w otulinie świeżego morskiego powietrza.

Za szybko wypiłem to wino znikając w błogim śnie bo jestem pewien, że po szklaneczce namówiłbym ją aby tam wrócić i zamieszkać.

Gnocco fritti – porcja na około 25-30 bułeczek 

• 570 g mąki pszennej (użyłem zwykłej mąki wrocławskiej)
• 1 łyżeczka soli (dałem 2 bo pasuje mi w tych bułkach słonawy akcent)
• 15 g świeżych drożdży
• 1 łyżka oliwy
• 280 ml letniego mleka z wodą (użyłem proporcji 1/3 mleka reszta wody)
• mąka do posypywania
• olej do głębokiego smażenia
• świeżo starty parmezan lub grana padano
• sól morska do posypywania bułeczek

1. Wsyp mąkę i sól do miski i na środku zrób wgłębienie.
2. Do małej miski wrzuć pokruszone drożdże i rozprowadź 2 łyżkami letniej wody.
3. Rozmieszaj aby nie było grudek i dodaj oliwę i mleko z wodą.
4. Wymieszaj.
5. Wlej rozprowadzone drożdże do wgłębienia w mące i zarób niezbyt miękkie ciasto
6. Zagniataj przez 5-10 minut (zawsze zagniatam 10 – tak mówią zawodowi piekarze)
7. Ciasto powinno stać się lśniące i elastyczne. Dupcia niemowlaka, jeśli wiecie co mam na myśli.
8. Uformuj kulę, przykryj miską odwróconą do góry dnem i zostaw na pół godziny w temperaturze pokojowej.
9. Przebij pięścią ciasto, spłaszcz je ręką i rozwałkuj na lekko posypanej mąką stolnicy lub stole na grubość 0,5 centymetra.
10. Nożem posypanym mąką wykrawaj kwadraty o boku 5 cm (ja to robiłem po prostu z linijką i przy linijce ciąłem kwadraty)
11. Rozgrzej olej w dużym garnku.
12. Wrzucaj ciasto po 4-6 sztuk do wrzącego oleju i smaż z każdej strony po około 2 minuty przewracając bułki drewnianą łopatką lub drewnianym widelcem.
13. Bułeczki powinny być rumiano brązowe, nie mocno brązowe.
14. Wyjmuj łyżką cedzakową i osącz na papierowym ręczniku z tłuszczu.
15. Posyp serem i solą morską.

Najlepsze są ciepłe, choć na drugi dzień podgrzane w piekarniku prze 5 minut w temperaturze 170 stopni były równie dobre.
Można je rozcinać – w środku są puste – i nadziewać np. miękkimi puszystymi białymi serkami
Smacznego

p.s. Po długich kulinarno literacki peregrynacjach i konsultacjach z fachowcami musze wrócić do pierwotnej nazwy tego dania, które brzmi GNOCCI FRITTI.