Porno Food

Gdyby naście lat temu te smaczne falusowatoidalne stworzenia jadalne – takie jak szparagi -zapełniały lady warzywniaków, niechybnie rodzice musieliby zakazać dzieciom chodzenia do nich nawet po jabłka.
Ktoś zapewne raczyłby w tym momencie wykrzyknąć: że ogórków kiedyś było na pęczki, porów i rabarbaru, że pomieszała mi w głowie jakaś wieczorno-erotyczna konotacja.
Ale kiedy na stole ląduje owo danie sosem sprytnie wypełnione cóż mi pozostaje dodać?
Zaraz na myśl przychodzą mi w mojej głowie, i jak na taśmie filmowej wyświetlane poczynać zostają wszystkie lukrem oblane sutkowate wisienki w asyście miękkich jak puch ciasteczek z kremem, w które paluszki wbijamy, aby je potem oblizywać i swoje innym dawać niby do spróbowania, wszelkie małże i owoce morskie wilgotne i pachnące.
Mięsa różowe, wewnątrz prawie surowe, marchewki karmelizowane mieniące się złotem najlepszego masła. Kapary sterczące na cielęcinie duszonej w winie w sosie z tuńczyka.
Jędrność zmieszana z sosu wydzieliną, gładka i przyjemna, jedwabiste na ustach pozostawiająca wspomnienia.
A przy tym mmmymm, echy i ochy, mniamciania i wzdychania, jęki i dźwięki jak z alkowy, co najmniej, choć za pewne często sobie tego nie uświadamiamy.
Bo czyż na pewno w powiedzeniu „przez żołądek do serca” kryje się li tylko smak…
Nie byłbym tego taki pewien, kiedy jem słodkiego pączka wypełnionego nadzieniem z płatków róży, kiedy jem szparagi w beszamelu, kiedy wylizuje ostatnią kroplę sosu… kiedy…
Co do szparagów.
Już starożytni Egipcjanie uważali go za „pokarm bogów” a słynny Apicjusz (I w. n.e. – rzymski gastronom, autor pierwszego dzieła kulinarnego „De re coquinaria libri decem” zawierającego w 10 księgach ok. 500 przepisów kulinarnych) zalecał szparagi, jako danie stymulujące apetyt i nie tylko.
W połączeniu z jajkami i papryką miały zwiększać miłosne przyjemności.
Pliniusz zachwalał szparagi, jako „warzywa Venus” (bogini miłości).
W średniowieczu szparagi zniknęły ze stołów, co w szalejącej chrześcijańskiej europie owego czasu dziwić nie powinno i pojawiały się tylko, jako remedium na reumatyzm, choroby serca i skóry.
Dopiero w XVII wieku szparagi powracają do łask.
Francuski król Ludwik XIV Słońce lubił je szczególnie, jak się okazało, miały mu pomóc na jego „męskie” dolegliwości.
Wielką popularnością cieszą się w Hiszpanii, od kiedy król Filip V zasiadł na tronie w 1700 roku i do dziś nazywane są tam „białym złotem”.
Ale do dzieła. Tylko nie przesadzajcie z ilością sosu. Kto wie, jak się to może skończyć.

• 10 szparagów
• woda do gotowania
• łyżka cukru 

ciasto: 

• 1 jajko
• szczypta soli
• pieprz kolorowy (dwie szczypty)
• 100 ml mleka
• 3 łyżki mąki
• 50 g parmezanu 
• olej do smażenia 
• 2 łyżki domowego majonezu (odpowiedni też będzie sos beszamelowy z liściem laurowym i gałką muszkatałową) 

1. Szparagi (najlepiej tej samej grubości) gotuj w wodzie z dodatkiem cukru przez 8 minut.
2. Wyjmij na podgrzany talerz.
3. Ubij trzepaczką jajko i dodaj wszystkie składniki na „ciasto".
4. Wyrób ciasto nieco gęstsze niż na naleśniki. 
5. Na małej patelni smaż placuszki wylewając na nią po dwie łyżki ciasta – aż zbrązowieją.
6. Posmaruj ciasteczka (domowym) majonezem i zawiń w nie szparagi.
7. Podgrzej w piekarniku i natychmiast podawaj.

Smacznego.