LUBCZYK, którego nie da się nie lubić

Tegoroczny urlop spędziłem w samotności. No może nie zupełnie. 

A zresztą, co to jest samotność do cholery. Mam 1200 metrów kwadratowych zieleni, porzeczki, agrest wiśnie, poziomki, bazylia, pietruszka pachnąca jak najlepsze perfumy, lubczyk, domek, ciepłą wodę, prąd, porządny tasak do cięcia, japoński nóż, z którym już niejedną kroplę krwi przelałem, zacieniony winogronowymi liśćmi taras, wygodny fotel, książki, chmury kłębiące się tego roku swoimi wymyślnymi formami jakby specjalnie dla mnie – mam spokój. 

Kilka minut jazdy rowerem mogę dotrzeć do małego zakładu produkującego ekologiczne mięso.  Złotnicka pstra to rodzaj świnki, której mięso może pomieszać ci zmysły, ale miesza tylko w kubkach smakowych jak nic innego. Sam właściciel hoduje je obok swojej willi. 
Przewróciło do góry nogami moje wyobrażenie o mięsie.

Maceruje je, choć można jeść je na surowo. Pachnie kwiatami – bez żartów. Może to zasługa świeżego powietrza, które mnie zewsząd otacza, dobrej wody, która płynie rurą z 15 metrów pod ziemią.

 Moja najlepsza z rodzin nie podziela moich działkowych fascynacji. Wolą „beton” i dwudziestoczterogodzinny „rumor”.
Przestałem się nad tym zastanawiać, aby nie skończyć w wariatkowie.
Jakby rozmawiać z koneserem picia wody z kałuży a wielbicielem studni głębinowych.
Kwestia gustu.
Nie mnie się nad tym rozwodzić.
Podchodzę do części gdzie rosną przyprawy. Rozcieram po kolei palcami każdy listek i przykładam do nosa.
Bazylia, majeranek, rozmaryn – mój ulubiony i lubczyk,. Wygląda najgorzej, pachnie najlepiej. Przynajmniej z tego wszystkiego, co mam w przyprawowym ogródku.
Bezlitośnie wycinam go i lecę do domku na jego zapachu.

Tasakiem szatkuje na mikro drobiny. Dodaje orzechy włoskie, olej rzepakowy tłoczony na zimno, pietruszkę, ocet balsamiczny.
Przyjeżdżają goście. Dziwią się i pytają, co to za „gówno”.
Zjadają zapas na tydzień w godzinę.
- Masz tylko tyle?
- Nie masz więcej?
- Cóżeś do cholery zrobił z tą zieleniną?
- To poezja chłopie.
Daleko mi do chłopa, ale traktuję ten kolokwializm, jako komplement.
Wyjeżdżają. Zostaje ja, rower, 1200 metrów przestrzeni zielonej i resztka lubczyku, aby raz lub dwa powtórzyć dzieło sztuki. Powtarzam.
Powtarzam sobie, że wolę zieleń od szarego betonu, słońce, od niby błogiego cienia czterech ścian.
Lubczyk od najlepszej mieszanki „knora”. Nie używam „knora”. Wolę knura.
Niektórzy nazywają lubczyk – maggi. Coś w tym jest. Za duże uproszczenie, ale ma cos w sobie.
Moja najlepsza z żon po cichu wyjadła część przygotowanego „pesto lubczykowego” smarując sobie chleb z masłem.

Nie oponuję, nie gardłuje – to dla mnie komplement, mając na uwadzę, że w lodówce znajduje się tuńczyk, ser gruyere, kapary, oliwki czy bakłażany gotowe do smażenia według mojego sposobu, który najlepsza z żon uwielbia.

Lubczykowe pesto - porcja dla 4 osób (15-20 świderków na osobę)

• 2/3 kubka posiekanego drobno lubczyku
• 2 ząbki czosnku
• 25 orzechów włoskich
• 50 g orzechów brazylijskich – mogą być nerkowce
• 3 łyżki posiekanej pietruszki
• 5 łyżek startego sera gruyere
• 3 kapsle octu balsamicznego z Modeny
• 12 łyżek oleju rzepakowego tłoczonego na zimno
• 150 g sera gruyere
• oliwki zielone ze słoika

1. Rozgrzej mocno patelnię i dodaj 4 łyżki oleju rzepakowego.
2. Wrzuć drobno posiekany lubczyk i pietruszkę.
3. Smaż 1-2 minuty.
4. Dodaj nakrętkę octu balsamicznego z Modeny
5. Zdejmij z ognia patelnię.
6. Dodaj wyciśnięte przez praskę 2 ząbki czosnku.
7. 25 orzechów włoskich wyłuskaj i zmiel w moździerzu (najgorsza i najbardziej pracochłonna jest właśnie ta czynność wydłubywania orzechów), ale można też kupić orzechy „obrane”.
8. Dodaj utłuczone w moździerzu orzechy brazylijskie lub nerkowca.
9. Dolej 2 kapsle octu balsamicznego.
10. Następnie 12 łyżek oleju rzepakowego.
11. 5 łyżek sera.
12. Dobrze pomieszaj.
13. Zostaw na kilka godzin – najlepiej na 24 godziny do przegryzienia się komponentów.
14. Ugotuje mega świderki al dente (10 minut), odcedź, włóż spowrotem do garnka, dodaj ser, pesto lubczykowe i kilka zielonych oliwek ze słoika.

p.s. mega świdrki kapitalnie nadają się do tego sosu, który wpełza do każdego zakamarku ich splotów i pod wpływem temperatury lubczyk nieco łagodnieje dając przyjemne – w zestawieniu z serem – smakowe doznania.
p.s. 2  - parmezan, który sam się jakby narzuca do wszelakiego pesto jest w tym zestawie  za słony dlatego użyłem delikatnie słodkawego gruyer’a.

Smacznego