Bobkowy pasztet selerowy

Pasztet to była kiedyś „nieciekawa sprawa”.
Stawało się przed rodzicielskim audytorium i był pasztet.
Zamiast noża był szlaban.
A tak między nami - to była raczej pasztetowa w grubym flaku i wyglądała jak za krótki i powyginany wąż boa w nieznanym kolorze.
Jadłem ją nawet na studiach, była tak dobrej jakości.
Niekoniecznie zreszta chodziło o jakość bo osobiste finanse były przesunięte nie w kierunku lodówki a barku, który co prawda mógł się mieścić w lodówce o ile się taką posiadało.
Pasztet, ten z foremki, pieczony w piekarniku pojawił się dużo później.
Zawsze był dla mnie czymś nieosiągalnym tak, jak produkty do niego użyte: królik, bażant, dzik itp.
Podziwiałem go bardzo długi czas zanim sam się za niego wziąłem z różnym skutkiem ma się rozumieć.
Pasztet był dla mnie produktem z mięsa.
Kojarzyłem go tak samo jak kotleta czy hamburgera.
Konkretnie danie z konkretnych produktów.
Tak mi się przynajmniej wydawało.
Potem przyszły polędwiczki z kury, kotlety z tofu, kiełbaski bez mięsa i steki nie wiadomowo z czego.
Byłem przekonany, że nie może być czegoś takiego jak rostbeef z ciasta czy dziczyzny z indyka.
Tak samo było z pasztetem.
Musiał mieć w sobie mięso, tak samo jak człowiek serce.

I jeśli mogą być ludzie bez „serca” to może być i pasztet bęz mięsa.
I jeśli "proces" determinuje i narzuca temu daniu swoją nazwę – niekoniecznie mnie jeszcze do nie dawna przekonującą – to smak narzuca mu Twórca.
Przez duże tfu – ma się rozumieć.
A kiedy wpadłem na ten przepis i zobaczyłem, że podstawowym w nim zawartym składnikiem jest seler, zakrzyknąłem w duchu: To będzie „wielki” pasztet.
I wielkie audytorium, bo jadło go w jednym momencie około 20 osób.
Wszyscy byli „wpasztetowzięci”, a ja dziękowałem w myślach pani Jadwidze Bobek, nauczycielce z Bolesławca od której zaczęrpnąłem inspirację.
Nie od Amaro, Ferana Adrii, Arzaka, Yannick’a Alleno, Petera Gilmor’a, Dawida Changa czy Marcus’a Waering’a, których ostatnio pilnie studiuje.
Od nauczycielki pochodzi ten zacny przepis…
Ale pasztet co?

Pasztet z selera

• Seler – 1 kg po obcięciu skóry
• 250 g żółtego sera (bursztyn)
• 200 g pieczarek
• 100 g masła
• ¾ szklanki mleka
• 4 jajka
• 100 ml oleju rzepakowego (Rutkowskich)
• 3 czubate łyżki płatwków owsianych
• 2 pszenne bułki
• po 100 g śliwek kalifornijskich, rodzynek, ziaren sezamu i ziaren słonecznika
• po 2 łyżki świeżego koperku, naci pietruszki
• pół łyżeczki gałki muszkatałowej
• łyżeczka curry
• pół łyżeczki imbiru
• ząbek czosnku
• łyżeczka pieprzu syczuańskiego
• sół i pieprz do smaku
• bułka tarta i olej do wysmarowa foremek 

1. Selery ugotować, ale nie rozgotować.
2. Ostudzić i obrać.
3. Pieczarki pokroić w małe plasterki i udusić (10 min) na maśle (ghee) dodając proszek imbirowy i posiekany drobno czosnek.
4. Płatki owsiane namoczyć w mleku razem z bułkami, rodzynkami i śliwkami.
5. Zostawić na 10 minut i zemleć (ja drobno wszystko posiekałem).
6. Selery zetrzeć na tarce na najmniejszych oczkach.
7. Posiekać drobno uduszone pieczarki i dodać do bułek, śliwek i rodzynek.
8. Dodać starty na tarce na grubych oczkach ser, żółtka jaj, ziarna sezamu i słonecznika wcześniej uprażone na patelni.
9. Dodać przyprawy oraz olej i delikatnie wymieszać z pianą ubitą z białek.
10. Masę wyłożyć do wysmarowanych olejem i posypanych bułką tartą 2 foremek (do keksów).
11. Piec 35-40 minut w piekarniku nagrzanym do temp. 190 stopni.

Pasztet podałem z sosem pietruszkowo-chrzanowym.

Pasztet smakuje ciepły z zimnym sosem i odwrotnie, zimny pasztet z ciepłym sosem.
Warto wypróbować obie opcje.

Smacznego