Owoce diabła z porami

Przez długi czas ziemniaczaną bulwę nazywano „owocem diabła”. Rolnicy twierdzili, że wyjaławia ziemię, a spożywanie ziemniaków może prowadzić do poronień, zgagi, wymiotów a nawet do „krztuśca i gorączki gnilnej”(cokolwiek to było) – to opinia dawnych lekarzy.
Pojawił się po podbojach ameryki południowej w Hiszpanii w wieku XVI, ale dwieście lat przeleżał niechciany nawet podczas plag głodu. Jak dawniej mówiono, „nawet psy go żreć nie chciały” smak miał nijaki a spożyty na surowo sensację mógł wywołać nie małe przy pomocy trującej solaniny, którą zawiera.
Jeszcze w 1821 roku Goethe doradzał gospodyniom dodawania do dań możliwie wielu warzyw, aby „zagłuszyć ten fatalny ziemniaczany posmak”. Denis Diderot – wielki umysł epoki oświecenia - pisał w swojej encyklopedii, że ziemniaki powodują wzdęcia i nadają się, co najwyżej dla parobków i rolników. W Lewes w Sussex około roku 1765 krążyło hasło wyborcze: Precz z ziemniakami, precz z papizmem”.
Gdyby dzisiaj ktoś wyhodował ziemniaka, lekarze zapewne zakazaliby jego spożywania właśnie ze względu na trującą solaninę.
Można robić z niego praktycznie wszystko: wódkę, cukier, mąkę i niezliczone wariacje kulinarne od kopytek, placków, frytek czy pyz, można go smażyć, gotować, zapiekać, dodawać do sałatek.
Bulwy zawierają witaminę C, cenny dla wątroby potas i minerały. Znajdują się tuż pod skórką, więc sensownym jest gotowanie ich w „mundurkach” w małej ilości wody lub na parze jak do dzisiaj robi się w Meksyku i robią tak „znawcy”.
W Polsce ziemniak pojawił się po raz pierwszy w XVII wieku. Jan III Sobieski przysłał je swojej ukochanej Marysieńce, jako osobliwość cesarskich ogrodów w Wiedniu, ale w Wilanowie zostały przyjęte chłodno. Uważano ziemniaki za strawę „dziwacką”.
Po klęsce głodu 1812 roku, kiedy uratowały ludność od klęski na dobre weszły w polskie progi tak samo kmiotka jak i szlachcica karmiąc.
I jak mówi staropolskie przysłowie „Ziemniaki ugotowane z miłością lepiej smakują niż smażona w gniewie kiełbasa”.

• 1,1/2 kg ziemniaków
• pierś z kury
• 3 duże pory
• 200 g czerstwego ciemnego chleba 
• 100 g mleka
• olej słonecznikowy
• 1 jajko
• 150 ml bulionu
• gałka muszkatołowa
• sól 

1. Ugotuj ziemniaki w mundurkach w wodzie do miękkości.
2. Na oleju usmaż na brązowo piersi kurczaka cienko pokrojone.
3. Dodaj do kurczaka pory. Podsmażaj 2-3 minuty. Przykryj patelnię i duś wcześniej dolewając 100 ml bulionu.
4. Obrane i ugotowane ziemniaki przepuść przez maszynkę na grubych oczkach. 
5. Posól ziemniaki do smaku i dodaj odrobinę gałki muszkatołowej.
6. Okrągłą, głęboką formę do ciasta posmaruj olejem. 
7. Wyłóż dno połową ziemniaków.
8. Drugą warstwą będzie kurczak z porami. 
9. Trzecia to ziemniaki a czwarta…
10. Pocięty drobno chleb wrzuć do miski i zalej 100 ml mleka. 
11. Dolej 150 ml bulionu. Odstaw na 15 minut.
12. Wymieszaj, aby zrobiła się jednolita masa. 
13. Kiedy to się stanie dodaj jajko i wymieszaj.
14. Nałóż tę masę jako czwartą na ziemniaki.
15. Zapiekaj w nagrzanym do 200 stopni piekarniku pół godziny, ale zaglądnij po 20 czy aby z góry nie przypominają okolic kopalni węgla brunatnego.

Smacznego