Żeberka ananasowe z warzywami Momofuku - na rocznicę

Moja najlepsza z żon zagadnęła mnie: W styczniu chyba zacząłeś bloga pisać, to już rok.
Zleciało co?.
Faktem jest. Zleciało.
Mam specyficzny stosunek do rocznic i obchodów czegokolwiek.
Ale ten blogowy rok był czymś wyjątkowym.
Zaczęło się niewinnie.
Znajomy stwierdził, że z moim zacięciem do gotowania i bajdurzenia powinienem pisać bloga.
Na samo słowo blog , gęsiej skórki dostawałem przekonany, że skrajny ekshibicjonizm i skondensowana głupota zagnieździła się właśnie w idei „bloga”.
I wtedy ktoś podrzucił mi link do Brzuchomówcy, u którego zauważyłem piękny kawałek literatury w postaci hasła.
„Życie jest za krótkie na banalne jedzenie”

Ta treść przeważyła. Zawierała wszystko. Esencja tego jak podchodzę do życia.

Brzucho pisał pięknie i z klasą.
Bardziej „dziennikarka kulinarna” niż blog o gotowaniu.
Potem Brzucho pojawił się u mnie, nic nie mówiąc zaczął na swoim blogu reklamować mój blog.
Kiwałem ze zdumienia głową myśląc sobie, że faktycznie ludzie lubiący dobrą kuchnię są po prostu dobrzy.
I niech banałem to trąci to jestem o tym przekonany.
Pojechałem na convivium slow-foodu, oczywiście zaproszony przez Brzucha i zaczęło się.
Warsztaty: jagnięcina, sery, grzyby, nalewki etc.
Poznałem Jean Bosa, znakomitego kucharza i życzliwego człowieka.
Zaliczyłem dwa kursy kuchni molekularnej.
Niech ta durna nazwa już taką pozostanie.

Zacząłem poznawać kuchnię od kuchni i kuchnię od bloga.
Tatter pokazała mi wszechświat chleba. To, co ujrzałem na tym blogu przeszło moje najśmielsze oczekiwania. Chleb z całego świata, w kształtach, których jeszcze nie wymyślono.
Wielka ilustrowana encyklopedia darmowej wiedzy o chlebie.
U Polki byłem przekonany, że buszuję po blogu zawodowej kucharki, namiętnie zapisując większość przepisów.
Coś tam skomentowałem, że sól maldon, że słyszałem, i do tego wędzona.
Za tydzień odebrałem ją paczką razem z miodem akacjowym.
Ot tak po prostu.
Mam wrażenie jakbyśmy się znali od dawna.
To samo pomyślałem o Trufli.
Te zdjęcia, te połączenia smaków, bogactwo i wyrafinowanie.
Umiar, wywarzony ton, elegancja.
Jej potrawy wydawały mi się zawsze uśmiechnięte, pogodne. Tak samo jak autorka. 

Ziemianin – po kilku komentarzach zaprosił do swojego domu jakbym był jego starym druchem i ugościł jak starego przyjaciela.
To się nie dzieje naprawdę. O co tu do cholery chodzi. Co ci wszyscy ludzie jedzą lub piją.
Myślałem i nie wymyśliłem nic sensownego.
Arek z "eat after reading" na pewno wielce zacne rzeczy pije bo jego blog to moja cicha inspiracja.
Pisze tak jak lubię, opowiada ciekawe historie, sprzedając przy tym swoją specyficzną filozofię życiowo-kuchenną lub na odwrót. Tego nie jestem pewien.
Oryginał i wariat – a takich kocham zaocznie. Wielkiej wiedzy człowiek, największy fachowiec ze znanych mi blogerów bez dwóch zdań. Każde jego danie to konkretna opowieść, podróż, doznanie.
Wiem, że w końcu będzie miał swoją własną restaurację – dlatego tak mu kadzę na blogu bo liczę na zaproszenie (hi hi).
Tadeusz z „moja kawiarenka” to wiedza z górnej półki, erudycja z górnej półki jak i opowieśći i wszystko o czym pisze. Cieszę się, że tak poważna postać poświęca swój cenny czas na pisanie bloga.

I znowu wspomnę o przesyłkach, o najlepszych oliwach i konfiturach włoskich, które bez żadnego ostrzeżenia pojawiły się w mojej kuchni.
Przyleciały z Włoszczyzny. Z bloga, który ze względu na swój nieprawdopodobny rzeczowy stosunek do kuchni, sztuki, otoczenia tak rzadko bywa komentowany. Konkretny, rzeczowy, a hołubić autorce było by w tym miejscu silenie się na mówienie o Einsteinie, że był to bardzo mądry człowiek.
Bez Włoszczyzny dobra zupa nie była by zupą.
I tak mógłbym wymieniać, tę wymianę produktów i zdań, zahaczać o masę blogów, które dla mnie były poligonem doświadczalnym kuchni, areną zderzeń tak wielkiej różnorodności tak dla mnie cennej.Po roku czasu siedzę we własnym klubie, we własnej restauracji i nie bardzo wiem, co z tym szczęśliwym fantem zrobić.

Chyba niedowierzam całej tej przemianie grafika w kucharza i zamiast ględzić Wam dalej lecę do kuchni zrobić żeberka, jakich prawdopodobnie jeszcze nie jedliście.
Generalnie rzucam je na talerz, walę obok breję z ziemniaków, do tego micha kapusty duszonej w winie, ale dziś będzie nieco inaczej, choć smaki pozostaną praktycznie te same.
Takiego audytorium jakie tu zagląda nie wypada mi dziś potraktować po domowemu.
Dziś zapraszam do restauracji i dziękuję za wspólnie spędzony rok.
Bez Was nie byłby, choć w połowie tak udany.

Żeberka ananasowe z marynowanymi warzywami Momofuku*

1.2-1.5 kg żeberek
250 ml miodu
250 ml sok ananasowy
250 ml sos sojowy
imbir / pieprz / papryka słodka  i ostra – po 1 łyżeczce
3 ząbki czosnku (minimum)
cebula  2-3 szt. – drobno pokrojona
¼ łyżeczki cynamonu (świeżo zmielonego)
goździki 4-5

Żeberka okrawam z tłuszczu (w tej wersji tłuszcz zostawiłem)
Układam w sosem sojowym, sokiem ananasowym  i miodem wcześniej wymieszanymi ze sobą.
Dodaje przyprawy i pokrojoną w kostkę cebulę.
Mieszam mięso, aby rozłożyć równomiernie składniki.
Trzymam w zalewie 24 godziny.
Od chwili zagotowania gotuje żeberka pod przykryciem 1 godzinę.
W tej wersji zdjąłem mięso z żeberek, pokroiłem i uformowałem okrągłe kotlety.
Dodałem do mięsa kilka łyżek sosu i 1 jajko aby lepiej się sklejało.
Sos z tych żeberek to prawdziwa poezja.

Tą poezja polewamy żeberka.

*O Momofuku napisze osobny post

Smacznego